..... काली

लुइटेल.प्रभात@जीमेल.कम
निराजन "प्रभात"लुइटेल
गजल ............... काली

भो मत हास्न चाहन्छु दु:ख मा नपार काली
मत अझै जिउन चाहन्छु बिछोड मा नमार काली

म सिंगो बिरुवा हांगा काटी सर्दिन कही
मलाई टुक्रा टुक्रा पारी मरुभुमिमा नसार काली

यो जीवन त अझै बाँकी छ संसार मा जिउन
मायाको रेश बाट यसरी अर्ध बाटोमै नहार काली

हिजो तिम्रो मन कती उदार थियो म प्रति
आज के भयो साचो भन यसरी नटार काली

मान्छेहरु

-निराजन "प्रभात" लुइटेल
Nirajan_pravat2000@yahoo.com
मान्छेहरु

एकान्त वातावरणमा बलिरहेको शीखामा,
ताराहरु टलपलाईरहेको एकान्त गगनमा,
स्वार्थी, छल र कपटीको झटारो प्रहार गर्ने
ति सचेत प्राणीहरु पो रहेछन् मान्छेहरु।

आफनो ईच्छाहरु,कामनाहरु पुरा गर्न,
आफनो हासोा र खसी फिर्ता ल्याउन,
अरुको कलेजो र मुटु पनि लुटि बेच्ने
अजर र बलवान प्राणीहरु पो रहेछन् मान्छेहरु।

आफनो शुन्दर मनोहर गृह बनाउन
परिवार र आफूलाई उन्नती गराउन
अरुको छाप्रोमा आगोको ज्वाला लगाउने
कर्मयोद्दा र सुरबीरप्राणीहरु पो रहेछन् मान्छेहरु।

मुटुमा दन्कि रहेको जलन घटाउन
आफनो घरमा दन्किरहेको आगो निभाउन
अरुको शरिरको रगत चुस्न कतिपनि नहिच्किचाउने
समाजसेवी प्राणीहरु पो रहेछन् मान्छेहरु।

विकासको नारा लगाएर सोझा जनता लाईछल्ने
नेता बन्नलाई सारा कस्ट झेल्ने
कुर्सी पाएपछि सारा नारा सपना सम्झने
देशभक्ति नेताहरु पो रहेछन् मान्छेहरु ।

एक आतंककारी खोज्न,
आफनो देशमा भएको बिनासको बदलालिन,
सारा देशनै खरानी बनाउन खोज्ने,
एक शक्तिशाली गुटपो रहेछन् मान्छेहरु।

अध्यारो सम्राज्यलाई चिर्न,
आफनो कुटिल लक्ष्यमा छिर्न,
बम,गोली र क्रान्तिको नारा बर्साउने,
वैज्ञानिक सोच भएका टाउकेहरु पो रहेछन् मान्छेहरु।

उही कालीको लागि

खोइ कुन शब्द बाट यस् लेखाइलाई आरम्भ गरौ या कुन शब्दले तिमिलाई सम्बोधन गरौ। शब्दकोषका बासि शब्दहरु शायद पुरनो हुन्छन होला, यदी शब्दकोष भन्दा अलग शब्दले सम्बोधन गर्दा कतै अलौकिक त होइने होइन!? भन्छन नाता सम्बन्ध ईश्वरले बनएर पठाउछन रे, सम्बोधन पनि ईश्वरको हातमै सुम्पदै यो पत्रलाई अगाडि बढाउछु ल।

युगौ-युग सम्मको प्रेमगत कुसुम स्‍मृतिहरु एंम हाल चालीरहेको प्रगतीका पाइलाहरु र भावि दिनहरुमा चालिने प्रत्येक प्रगतिको गोरेटाहरु साथै उन्नत्सिल तिम्रो जीवनलाई उन्नती प्रगतीको साथमा सफलताको सुभेक्षा मात्रा। हरेक गलत शब्द र धारणा पाए दु:खी प्रभात सम्झेर क्षमा गर्दै पढिदेउ ल र हृदयमा सजाएर राखिदेउ मेर कोरा कागजी दिललाई।

काली, पर्देशी हुनुको पिडा म कसरी बयान गरु, तिमीले ईमेल मा "मलाई भुलेको" भनेर जुन शब्द पठायौ म आतिए केही बेर मौन भए। म कसरी भन्नु कि कती माया छ मेरी काली को लागि यो छातीमा, शायद यो लेखानिमा यो माया प्रकट गर्ने क्षमतानै छैन होला, त्यसैले तिमीले मेरो पत्रको आसय बुझ्न सकिनउ। काली यस् ह्रेदयको मन्दिरमा तिमी मात्रा तिमी बिराजवत छौ। यस् हृदयको तरल माया ग्रहण गरेर मेरो अधिर मनलाई धीरज देउ। यस् अधिर मनको उदगार पोख्न लागेको छु यस्लाई तिम्रो कोमल निश्छल हृदयको सतहमा बसिभुत हुन देउ ताकी यो प्रेमको फूल ओईली न जाओस, झरी न जाओस कस्तै आधी मा पनि,कस्तै तुफानमा पनि।

आज ति माइवेनीमा हात समातेर हिनेको साथ साथमा माघे नुहएको, मुरै तिल को लड्डु वांडी चुडी खाएको, छैट पर्बमा मेचीको बगरमा रमाइलो गरेको स्‍मृतिका पानमा आज सम्म अन्कित छन। शायद बिस्म्रितिका खन्डहर हरुमा पुरिने छैनन आसा गरेको छु। समयका बलिष्ठ पन्जाले आज हामीलाई बिछोड गराएको छ। आखिर मानब जीवनको मिलन-बिछोड, दु:ख-सुख त भोगाइहो एकतर्फी संगम पनि। तसर्थ: काली आपसी नाता, प्रेम, स्नेह, प्रतिक्षा हो, केवल अनन्त यात्राको समिक्षा हो अनी धैर्यता पनि। तेसैले भन्छु काली ---"हान्छौ किन नयनवाण यो मुटुमा मेरो चाहिन्छ यहाँ पिरतिमा विश्वाशको घेरो.....हुन्छ त्यही औसी पनि तिमीले हांसे जुनेली रात जती टाढा जान्छौ तिमी राख्न खोज्छु तिमीलाई मेरो साथ।"

काली कुनै वाक्य यस्ता हुन्छन ति वाक्यले ठीक नयाँ करौतिको धारले मुटु रेटे जस्तो खपी नसक्नु अपार पिडाको अनुभुती गराउछ। हो साच्चै बिचलित गरयायो मलाई यो शब्दले(मलाई भुलेको) काली अब यस्ता शब्दका झटारो न हान्नु है कदापी यो पर्देशिको मन कुंडिन सक्छ। काली पर्देशमा मैले जीवन युद्ध कहिलै लडिन। पाउनलाई केही पनि पाइन तर हराये केही र केही गुमायेको छु तिम्रो साथ समय र माया मेरो के चल्छ जम्मामा सुन्य छु। मलाई कतारी जीवन देखी अल्छि लागेको त छैन तर यो जीवन भोगाइमा तिमी बाट टाढा भएर खुशी पनि पक्कै छैन तर, लाग्छ जस्तो छ ठीक छ जे छ राम्रै छ।

ल त ढिलै भये पनि एक पटक बिजय दशमी को शुभकामना साथमा हाम्रो दोश्रो महान चाड दीपावलीको अग्रिम शुभकामना। भुलेर पनि सम्झिदिनु, यादहरु सम्हालेर दिल भित्र राखी दिनु। बिदा! उही तिम्रो छुच्चे फुच्चे!!!

निरजन "प्रभात" लुइटेल (चन्द्रगढी ,झापा-->हाल दोहा कतार)

दोहा स्पेशल

मेरा केही रमाइला अनुभव हरु दोहा स्पेशल फोटो सेक्शन को माध्यम बाट।

जिन्दगी निक्कै नै रमाइलो छ तर यस्लाई जिउन जान्न पर्ने रहेछ। के गर्ने पर्देश मा रहदा जती सुकै जिउन खोजे पनि घर गाउमै बसेर रमाइलो गरे जस्तो न हुने। पैसाको पछीलागेर यहाँ सम्मा आउनु पर्ने बाध्यताले गर्दा मजस्तै अनेकन साथीहरु जबर्जस्ती रमाइलो गर्न वाध्यहोलान। तर म अहिले चाँही साच्चैनै रमाइलो गर्ने मूड मा छु नो डिस्टर्ब प्लिज.......
मिस्टर रमेश अरबिक पोज्मा

यात्रा जिन्दगीको

रमेशको सॉलिड बसाई

रमेश कोर्निशमा मस्तिमा

रमेशअजिज कोर्निशमा मस्ती मार्दै

येस्तो थियो

बांकी पछि .............

हेर्नेकी........................?

पहिले

अहिले

पहिले अहिले

पहिले अहिले

खेलौनाको जिन्दगी पनि ईश्वरकै बरदान

ज़िन्दगी एक उत्सव हो भन्छन, वास्तब्मै हो रहेछ जस्तो महसूस भयो केही दिन अघि। मेरो मुटुंभन्दा पनि प्यारो भाई जब काम गरिरहेको बेलामा अच्चानक भयभित भएर बाँच्न बाध्य भयो अनी म उसलाई भौंतारिंदै पागल सरी खोजिरहेको थिए कतई केही पो भयो की वा त ...... हत तेरिका! म पनि केहो केहो कुनै कन्ट्रोलनै गर्न सकी रहेको थीईंन।

घटना थियो अप्रिल २७, २००८ दिउसोको जब म मेरो भाई लाई भेटर फर्किने क्रम मा लोयाल्टी नामको क्याम्प(जहा भाई काम गर्ने गर्छ) माँ हेलिकॉप्टर को पर्खाइमा थिए। अच्चानक बिस्फोटका भयाबः आवाज हरु थर्कमान हुन थाले अनी मेरो ध्यान सीधैभाई मा जब केंद्रित हुन पुग्यो तेतिखेर सम्म त भयंकर ठुलो आगोको मुस्लो जहा भाई थियो त्याहा बाट निस्कीरहेको थियो। मेरो दिमागले काम गर्न छोड्यो अनि म कुनै पनि कुराको मतलब नै न राखी कुदे भाई भये तीर बिडम्बना के भने मलाई त्याहा पुग्नै दीईएन कही बेर को रोकथाम पछि म फुत्कियेर फेरी दगुर्न थाले उतै तीर। जब अन्य सोल्जर हरु त्यस भवन भीत्र पसेर स्ट्रेचरमा मानिसका छ्यद बिछ्यद भएका अंग हरु ल्याउंछन अनि मेरो मनको बाँध रोकिन सक्दैन र भक्कानो फूटी झर्छ। फेरी पनि केही आशा बाँकी नै रहेकोले अगाढि बढेर हेर्छु धन्न त्येस्तो कपडा त मेरो भाईले लागायेकै थियेन। करीब १० अरु आपत्कालीन टोली हरु ले त्यों बिल्डिंग को कुना कुना बाट भाग्नाबसेस लाइ नियाल्ने काम गर्छन तब दर्जनौ मानिस हरु बेहोशी अबस्थामा(हुनसक्छ कसैलेत यस संसारलाई छोडिसकेका थिए) भेटिन्छन। तेतिकई मा एकजना कर्नेलले तेता न जाने आदेस दिन्छ र सुरक्छित गन्तब्यातिरा देखौछ। मन मान्दैन फेरी पागल सरी सोध्छु के म ति मान्छेलाई हेर्न सक्छु ? मेरो भाई पनि तेही बिल्डिंग मा थियो(मेरा आँखा रसाई सकेका थिए ओठ अनि गला सुकी सकेका थिए बोलन पनि राम्ररी सकिरहेको थीईंन। तर अह! केही लागेन मलाई ठाडो निर्देशन भयो अर्को बाटो मोड्नको लागी तर पनि उसलाई झुक्याएरा फेरी त्यों बिल्डिंग भित्र पसे त्यहा त केही बांकी थियेन रगत तातई थियो सम्पूर्ण सामन हरु जलेर र फुटेर नस्ट भैसकेका थिए, भात्किने क्रम बिल्डिंग मा जारी थियो, सास फेरी नसक्नु थियो बाध्य भएर निरास हुँदै फर्किये बाहिर गएर धेरै कुरा खेलाई मन लाइ बेलाबेलामा सोध्दै थिए किना बोलायेछु भाईलाई येस्तो ठाउमा जस्तो लाग्यो। मनको बांधले उचाइ नाघेर बाढी ल्याई सकेको थियो, अचनाका एउटा मनै छूने आवाज कानमा गुन्जिन्छ "....दादा ....!" भनेर, सीधै पछाडी फर्केर हेर्छु हतास अनि चिन्तिंत र त्रसित मुद्रामा पाउछु उही मेरो एउटई अनि मुटुझै प्यारो भाई दिनेश।

सम्पूर्ण चिंता सकिये जब भाईलाई अन्गालो माँ हाले अनि मनलाई सान्त पारे । तब अनुभब भयो जिन्दगी एक खेलौना जस्तै रहेछ र कति प्यारो पनि साच्चैनै इश्वारकई बरदान जस्तो।

परिचय-आत्मीयता

साथी भाई अणि सम्पूर्ण मानब बर्गले जानेको र बुझेको एउटा कुरा परिचय पानी हो जस्लाई आत्मीयता को संज्ञा पनी दिन सकिन्छ। नेपाल र नेपलिको ढुक-ढुकी अनी यसको शान रहेको नेपलिपन कहा गयो र किन बिलिन हुँदै छ भनेर कसैलाई सोध्ने आट धरी म मा रहेन भनेर एउटा तुच्छ हुतिहाराले कुरागार्यो भंदैमा मलाई त तेस्तो लागेन।

कतीजाना होलन आफ्नो ब्यथा लुकयेर हिड़ने र कती होलान सर्बजानिक गर्दै पागल को संज्ञा हासिल गर्ने निरीह प्राणी हरु।

..................................................... बाँकी पछि

अहिले पालो तपाइको, के हो त आत्मीयता वा परिचय.........?